Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

To breathe

  • 1 spiro

    spīro, āvi, ātum, 1, v. n. and a. [etym. dub.].
    I.
    Neutr., to breathe, blow, etc. (cf. flo).
    A.
    Lit.
    1.
    In gen. (only poet. and in postAug. prose):

    freta circum Fervescunt graviter spirantibus incita flabris,

    Lucr. 6, 428; Ov. M. 7, 532:

    obturatis, quā spiraturus est ventus, cavernis,

    Plin. 8, 38, 58, § 138:

    emicat ex oculis, spiratque e pectore flamma,

    breathes forth, bursts forth, Ov. M. 8, 356:

    aequatae spirant aurae,

    Verg. A. 5, 844:

    graviter spirantis copia thymbrae,

    strongscented, Verg. G. 4, 31; cf.:

    semper odoratis spirabunt floribus arae,

    Stat. S. 3, 3, 211:

    seu spirent cinnama surdum,

    emit a slight fragrance, Pers. 6, 35:

    quā vada non spirant, nec fracta remurmurat unda,

    roar, rage, Verg. A. 10, 291; cf.:

    fervet fretis spirantibus aequor,

    boiling up, foaming, id. G. 1, 327.—
    2.
    In partic., to breathe, draw breath, respire (the class. signif. of the word; cf.

    anhelo): cum spirantes mixtas hinc ducimus auras,

    Lucr. 6, 1129:

    quae deseri a me, dum quidem spirare potero, nefas judico,

    Cic. N. D. 3, 40, 94:

    ne spirare quidem sine metu possunt,

    id. Rosc. Am. 23, 65; id. Q. Fr. 1, 3, 1:

    vehementer et crebro spirare,

    Cels. 2, 4:

    querulum spirat,

    breathes plaintively, Mart. 2, 26, 1.—
    b.
    Transf.
    (α).
    Like the Engl. to breathe, = to live, be alive (usu. in the part. pres.):

    sunt qui ab eo (Clodio) spirante forum putent potuisse defendi, cujus non restiterit cadaveri curia (corresp. to vivus),

    Cic. Mil. 33, 91:

    ut in vivi etiam et spirantis capite bustum imponeret,

    id. Dom. 52, 134; cf.:

    margarita viva ac spirantia saxis avelli,

    Tac. Agr. 12 fin.:

    Catilina inter hostium cadavera repertus est, paululum etiam spirans,

    Sall. C. 61, 4:

    spirantia consulit exta,

    still panting, Verg. A. 4, 64:

    artus,

    Luc. 3, 732:

    corpora,

    id. 1, 363:

    non sunt ausi admovere (corpori), velut spiranti, manus,

    Curt. 10, 10, 13; Sil. 2, 430; cf. in verb. finit.:

    spirant venae corque adhuc paviduin salit,

    Sen. Thyest. 756.—
    * (β).
    Of aspirated letters:

    quibus (litteris) nullae apud eos dulcius spirant,

    sound, Quint. 12, 10, 27.—
    B.
    Trop.
    1.
    (Acc. to I. A. 1.) To be favorable, to favor (the fig. taken from a favorable wind):

    quod si tam facilis spiraret Cynthia nobis,

    Prop. 2, 24 (3, 18), 5:

    di maris et terrae... spirate secundi,

    Verg. A. 3, 529.—
    2.
    (Acc. to I. A. 2.) To breathe, live, be alive:

    videtur Laelii mens spirare etiam in scriptis, Galbae autem vis occidisse,

    Cic. Brut. 24, 94; cf.:

    spirat adhuc amor Vivuntque calores Aeoliae puellae,

    Hor. C. 4, 9, 10.—Of life-like representations by painting, sculpture, etc.:

    excudent alii spirantia mollius aera,

    Verg. A. 6, 847:

    Parii lapidis spirantia signa,

    id. G. 3, 34:

    spirat et arguta picta tabella manu,

    Mart. 7, 84, 2; 11, 10, 7.—
    3.
    To be poetically inspired, to have the lyric spirit:

    quod spiro, et placeo, si placeo, tuum est,

    Hor. C. 4, 3, 24 (Orell. ad loc.).—
    4.
    Spirare alte, altius, to be puffed up, proud, or arrogant, Flor. 2, 2, 27:

    Eusebium alte spirantem addixere poenae,

    Amm. 22, 3, 12.—
    II.
    Act., to breathe out, exhale, emit (mostly poet. and post-Aug.; not in Cic.; syn. exhalo).
    A.
    Lit.:

    Diomedis equi spirantes naribus ignem,

    Lucr. 5, 29:

    flammam spirantes ore Chimaerae,

    id. 2, 705; so,

    flammas spirantes boves,

    Liv. 22, 17:

    flamina,

    Ov. F. 4, 18:

    Zephyros spirare secundos,

    Verg. A. 4, 562:

    tenuem animam,

    to breathe feebly, Val. Fl. 4, 436:

    ambrosiaeque comae divinum vertice odorem Spiravere,

    exhaled, Verg. A. 1, 404; Claud. Rapt. Pros. 2, 81.—
    B.
    Trop., to breathe forth, exhale:

    pinguia Poppaeana,

    Juv. 6, 466:

    mendacia,

    id. 7, 111:

    ut vidit vastos telluris hiatus Divinam spirare fidem (i. e. oracula),

    Luc. 5, 83.—
    2.
    To breathe into:

    ficto Corpori animam,

    Lact. 2, 11, 3.—
    3.
    Transf., like the Engl. to breathe, i. e. to be full of; to show, express, manifest; to design, intend a thing ( poet. and in post-Aug. prose): tantum spirantes aequo certamine bellum. [p. 1744] Lucr. 5, 392:

    mollem spirare quietem,

    Prop. 1, 3, 7:

    quae spirabat amores,

    Hor. C. 4, 13, 19:

    inquietum hominem et tribunatum etiam nunc spirantem,

    Liv. 3, 46:

    fratris facta spirans,

    imitating, Sil. 15, 411; cf.:

    fratrem spirat in armis,

    id. 3, 740:

    spirantes proelia dira effigies,

    id. 17, 398.— Often with neutr. adj. used adverb.:

    magnum,

    Prop. 2, 15 (3, 7), 53:

    majora,

    Curt. 6, 9, 11:

    immane,

    Verg. A. 7, 510:

    tragicum satis,

    Hor. Ep. 2, 1, 166; cf. id. C. 4, 3, 24:

    quiddam indomitum,

    Flor. 1, 22, 1:

    cruenta,

    Amm. 16, 1, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > spiro

  • 2 spīrō

        spīrō āvī, ātus, āre,    to breathe, draw breath, respire: dum spirare potero: ne spirare quidem sine metu possunt: sunt qui ab eo (Clodio) spirante forum putent potuisse defendi, i. e. while alive: margarita viva ac spirantia saxis avelli, Ta.: spirantia consulit exta, still panting, V.: non sunt ausi admovere (corpori), velut spiranti, manūs, Cu.: graviter spirantis copia thymbrae, i. e. of strong odor, V.: Di maris et terrae... spirate secundi, i. e. be propitious, V.—With acc, to breathe out, exhale, emit: flammas, L.: flamina, O.: divinum odorem, V.—To breathe, blow, be exhaled, burst forth: Letiferis calidi spirarunt flatibus austri, O.: Quā vada non spirant, rage, V.: fervet fretis spirantibus aequor, boiling, V.—Fig., to breathe, live, be alive: videtur Laeli mens spirare etiam in scriptis: spirat adhuc amor puellae, H.: Parii lapides spirantia signa, V.—To be inspired, have poetic inspiration: Quod spiro, tuum est, H. —With acc, to breathe forth, exhale, be full of, be inspired with, aim at: mendacia, Iu.: amores, H.: tribunatum, L.: maiora, Cu.: immane, V.
    * * *
    spirare, spiravi, spiratus V
    breathe; blow; live; breathe out; exhale; breathe the spirit of

    Latin-English dictionary > spīrō

  • 3 anhēlō

        anhēlō āvī, ātus, āre    [anhelus].— Intrans, to breathe with difficulty, gasp, pant, puff: confugere anhelantem domum, T.: anhelabat sub vomere taurus, O.—Meton., of fire, to roar, crash: fornacibus ignis anhelat, V.— Trans, to breathe out, exhale, breathe forth: anhelati ignes, O.: verba... anhelata gravius.—Fig., to breathe out, pant after: scelus: crudelitatem ex pectore, Her.
    * * *
    anhelare, anhelavi, anhelatus V
    pant, gasp; breathe/gasp out, belch forth, exhale; utter breathlessly

    Latin-English dictionary > anhēlō

  • 4 adflo

    af-flo (better adf-), āvi, ātum, 1, v. a. and n.
    I.
    Lit., to blow or breathe on; constr. with acc. or dat.—Of the air:

    udam (fabam) ventus adflavit,

    Plin. 18, 17, 44, § 155:

    adflantur vineta noto,

    Stat. S. 5, 1, 146:

    crinem sparsum cervicibus adflare,

    Ov. M. 1, 542:

    adflatus aurā,

    Suet. Tib. 72. —Also of other things which exert an influence upon bodies, like a current of air; e. g. fire, light, vapor, etc.: et calidum membris adflare vaporem, and breathe a glow (lit. a warm vapor) upon our limbs, Lucr. 5, 508:

    veiut illis Canidia adflāsset,

    Hor. S. 2, 8, 95:

    nos ubi primus equis oriens adflavit anhelis,

    Verg. G. 1, 250; cf. id. A. 5, 739:

    ignibus (fulminum) adflari,

    Ov. Tr. 1, 9, 22:

    adflati incendio,

    touched, scorched, Liv. 30, 6:

    flammā ex Aetnā monte,

    id. Fragm. Serv. ad Verg. G. 1, 472.—So, adflari sidere = siderari, to be seized with torpor or paralysis (v. sideror and sideratio), Plin. 2, 41, 41, § 108:

    odores, qui adflarentur e floribus,

    were wafted, exhaled, Cic. Sen. 17; Prop. 3, 27, 17.—
    II.
    Trop., to blow or breathe to or on.
    A.
    As v. act., to bear or bring to; constr. alicui aliquid:

    sperat sibi auram posse aliquam adflari voluntatis,

    Cic. Verr. 2, 1, 13:

    rumoris nescio quid adflaverat, frequentiam non fuisse,

    id. Att. 16, 5: alicui aliquid mali faucibus adflare, Auct. ad Her. 4, 49.—So poet.: adflare alicui honores, to breathe beauty upon one, i. e. to impart to, Verg. A. 1, 591:

    indomitis gregibus Venus adflat amores,

    Tib. 2, 4, 57.—
    B.
    As v. neutr., to be favorable to, to be friendly or propitious to:

    Felix, cui placidus leniter adflat Amor,

    Tib. 2, 1, 80.

    Lewis & Short latin dictionary > adflo

  • 5 afflo

    af-flo (better adf-), āvi, ātum, 1, v. a. and n.
    I.
    Lit., to blow or breathe on; constr. with acc. or dat.—Of the air:

    udam (fabam) ventus adflavit,

    Plin. 18, 17, 44, § 155:

    adflantur vineta noto,

    Stat. S. 5, 1, 146:

    crinem sparsum cervicibus adflare,

    Ov. M. 1, 542:

    adflatus aurā,

    Suet. Tib. 72. —Also of other things which exert an influence upon bodies, like a current of air; e. g. fire, light, vapor, etc.: et calidum membris adflare vaporem, and breathe a glow (lit. a warm vapor) upon our limbs, Lucr. 5, 508:

    veiut illis Canidia adflāsset,

    Hor. S. 2, 8, 95:

    nos ubi primus equis oriens adflavit anhelis,

    Verg. G. 1, 250; cf. id. A. 5, 739:

    ignibus (fulminum) adflari,

    Ov. Tr. 1, 9, 22:

    adflati incendio,

    touched, scorched, Liv. 30, 6:

    flammā ex Aetnā monte,

    id. Fragm. Serv. ad Verg. G. 1, 472.—So, adflari sidere = siderari, to be seized with torpor or paralysis (v. sideror and sideratio), Plin. 2, 41, 41, § 108:

    odores, qui adflarentur e floribus,

    were wafted, exhaled, Cic. Sen. 17; Prop. 3, 27, 17.—
    II.
    Trop., to blow or breathe to or on.
    A.
    As v. act., to bear or bring to; constr. alicui aliquid:

    sperat sibi auram posse aliquam adflari voluntatis,

    Cic. Verr. 2, 1, 13:

    rumoris nescio quid adflaverat, frequentiam non fuisse,

    id. Att. 16, 5: alicui aliquid mali faucibus adflare, Auct. ad Her. 4, 49.—So poet.: adflare alicui honores, to breathe beauty upon one, i. e. to impart to, Verg. A. 1, 591:

    indomitis gregibus Venus adflat amores,

    Tib. 2, 4, 57.—
    B.
    As v. neutr., to be favorable to, to be friendly or propitious to:

    Felix, cui placidus leniter adflat Amor,

    Tib. 2, 1, 80.

    Lewis & Short latin dictionary > afflo

  • 6 animus

    ănĭmus, i, m. [a Graeco-Italic form of anemos = wind (as ego, lego, of ego, lego); cf. Sanscr. an = to breathe, anas = breath, anilas = wind; Goth. uz-ana = exspiro; Erse, anal = breath; Germ. Unst = a storm (so, sometimes); but Curt. does not extend the connection to AФ, aêmi = to blow; a modification of animus—by making which the Romans took a step in advance of the Greeks, who used hê psuchê for both these ideas—is anima, which has the physical meaning of anemos, so that Cic. was theoretically right, but historically wrong, when he said, ipse animus ab anima dictus est, Tusc. 1, 9, 19; after the same analogy we have from psuchô = to breathe, blow, psuchê = breath, life, soul; from pneô = to breathe, pneuma = air, breath, life, in class. Greek, and = spirit, a spiritual being, in Hellenistic Greek; from spiro = to breathe, blow, spiritus = breath, breeze, energy, high spirit, and poet. and post-Aug. = soul, mind; the Engl. ghost = Germ. Geist may be comp. with Germ. giessen and cheô, to pour, and for this interchange of the ideas of gases and liquids, cf. Sol. 22: insula adspiratur freto Gallico, is flowed upon, washed, by the Gallic Strait; the Sanscr. atman = breath, soul, with which comp. aytmê = breath; Germ. Odem = breath, and Athem = breath, soul, with which group Curt. connects auô, aêmi; the Heb. = breath, life, soul; and = breath, wind, life, spirit, soul or mind].
    I.
    In a general sense, the rational soul in man (in opp. to the body, corpus, and to the physical life, anima), hê psuchê:

    humanus animus decerptus ex mente divina,

    Cic. Tusc. 5, 13, 38:

    Corpus animum praegravat, Atque affixit humo divinae particulam aurae,

    Hor. S. 2, 2, 77:

    credo deos immortales sparsisse animos in corpora humana, ut essent qui terras tuerentur etc.,

    Cic. Sen. 21, 77:

    eas res tueor animi non corporis viribus,

    id. ib. 11, 38; so id. Off. 1, 23, 79:

    quae (res) vel infirmis corporibus animo tamen administratur,

    id. Sen. 6, 15; id. Off. 1, 29, 102:

    omnes animi cruciatus et corporis,

    id. Cat. 4, 5, 10:

    levantes Corpus et animum,

    Hor. Ep. 2, 1, 141:

    formam et figuram animi magis quam corporis complecti,

    Tac. Agr. 46; id. H. 1, 22:

    animi validus et corpore ingens,

    id. A. 15, 53:

    Aristides primus animum pinxit et sensus hominis expressit, quae vocantur Graece ethe, item perturbationes,

    first painted the soul, put a soul into his figures, Plin. 35, 10, 36, § 98 (cf.:

    animosa signa,

    life-like statues, Prop. 4, 8, 9): si nihil esset in eo (animo), nisi id, ut per eum viveremus, i. e. were it mere anima, Cic. Tusc. 1, 24, 56:

    Singularis est quaedam natura atque vis animi, sejuncta ab his usitatis notisque naturis, i. e. the four material elements,

    id. ib. 1, 27, 66: Neque nos corpora sumus. Cum igitur nosce te dicit, hoc dicit, nosce animum tuum, id. ib. 1, 22, 52:

    In quo igitur loco est (animus)? Credo equidem in capite,

    id. ib. 1, 29, 70:

    corpora nostra, terreno principiorum genere confecta, ardore animi concalescunt,

    derive their heat from the fiery nature of the soul, id. ib. 1, 18, 42:

    Non valet tantum animus, ut se ipsum ipse videat: at, ut oculus, sic animus, se non videns alia cernit,

    id. ib. 1, 27, 67: foramina illa ( the senses), quae patent ad animum a corpore, callidissimo artificio natura fabricata est, id. ib. 1, 20, 47: dum peregre est animus sine corpore velox, independently of the body, i. e. the mind roaming in thought, Hor. Ep. 1, 12, 13:

    discessus animi a corpore,

    Cic. Tusc. 1, 9, 18; 1, 30, 72:

    cum nihil erit praeter animum,

    when there shall be nothing but the soul, when the soul shall be disembodied, id. ib. 1, 20, 47; so,

    animus vacans corpore,

    id. ib. 1, 22, 50; and:

    animus sine corpore,

    id. ib. 1, 22, 51:

    sine mente animoque nequit residere per artus pars ulla animai,

    Lucr. 3, 398 (for the pleonasm here, v. infra, II. A. 1.):

    Reliquorum sententiae spem adferunt posse animos, cum e corporibus excesserint in caelum pervenire,

    Cic. Tusc. 1, 11, 24:

    permanere animos arbitramur consensu nationum omnium,

    id. ib. 1, 16, 36:

    Pherecydes primus dixit animos esse hominum sempiternos,

    id. ib. 1, 16, 38:

    Quod ni ita se haberet, ut animi immortales essent, haud etc.,

    id. Sen. 23, 82: immortalitas animorum, id. ib. 21, 78; id. Tusc. 1, 11, 24; 1, 14, 30:

    aeternitas animorum,

    id. ib. 1, 17, 39; 1, 22, 50 (for the plur. animorum, in this phrase, cf. Cic. Sen. 23, 84); for the atheistic notions about the soul, v. Lucr. bk. iii.—
    II.
    In a more restricted sense, the mind as thinking, feeling, willing, the intellect, the sensibility, and the will, acc. to the almost universally received division of the mental powers since the time of Kant (Diog. Laert. 8, 30, says that Pythagoras divided hê psuchê into ho nous, hai phrenes, and ho thumos; and that man had ho nous and ho thumos in common with other animals, but he alone had hai phrenes. Here ho nous and ho thumos must denote the understanding and the sensibility, and hai phrenes, the reason. Plutarch de Placit. 4, 21, says that the Stoics called the supreme faculty of the mind (to hêgemonikon tês psuchês) ho logismos, reason. Cic. sometimes speaks of a twofold division; as, Est animus in partes tributus duas, quarum altera rationis est particeps, altera expers (i. e. to logistikon and to alogon of Plato; cf. Tert. Anim. 16), i. e. the reason or intellect and the sensibility, Tusc. 2, 21, 47; so id. Off. 1, 28, 101; 1, 36, 132; id. Tusc 4, 5, 10; and again of a threefold; as, Plato triplicem finxit animum, cujus principatum, id est rationem in capite sicut in arce posuit, et duas partes ( the two other parts) ei parere voluit, iram et cupiditatem, quas locis disclusit; iram in pectore, cupiditatem subter praecordia locavit, i. e. the reason or intellect, and the sensibility here resolved into desire and aversion, id. ib. 1, 10, 20; so id. Ac. 2, 39, 124. The will, hê boulêsis, voluntas, arbitrium, seems to have been sometimes merged in the sensibility, ho thumos, animus, animi, sensus, and sometimes identified with the intellect or reason, ho nous, ho logismos, mens, ratio).
    A.
    1.. The general power of perception and thought, the reason, intellect, mind (syn.: mens, ratio, ingenium), ho nous:

    cogito cum meo animo,

    Plaut. Most. 3, 2, 13; so Ter. Ad. 3, 4, 55:

    cum animis vestris cogitare,

    Cic. Agr. 2, 24:

    recordari cum animo,

    id. Clu. 25, 70;

    and without cum: animo meditari,

    Nep. Ages. 4, 1; cf. id. Ham. 4, 2:

    cogitare volvereque animo,

    Suet. Vesp. 5:

    animo cogitare,

    Vulg. Eccli. 37, 9:

    statuere apud animum,

    Liv. 34, 2:

    proposui in animo meo,

    Vulg. Eccli. 1, 12:

    nisi me animus fallit, hi sunt, etc.,

    Plaut. Men. 5, 9, 23:

    in dubio est animus,

    Ter. And. 1, 5, 31; id. ib. prol. 1; cf. id. ib. 1, 1, 29:

    animum ad se ipsum advocamus,

    Cic. Tusc. 1, 31, 75:

    lumen animi, ingenii consiliique tui,

    id. Rep. 6, 12 al. —

    For the sake of rhet. fulness, animus often has a synonym joined with it: Mens et animus et consilium et sententia civitatis posita est in legibus,

    Cic. Clu. 146:

    magnam cui mentem animumque Delius inspirat vates,

    Verg. A. 6, 11:

    complecti animo et cogitatione,

    Cic. Off. 1, 32, 117; id. de Or. 1, 2, 6:

    animis et cogitatione comprehendere,

    id. Fl. 27, 66:

    cum omnia ratione animoque lustraris,

    id. Off. 1, 17, 56:

    animorum ingeniorumque naturale quoddam quasi pabulum consideratio naturae,

    id. Ac. 2, 41, 127.—Hence the expressions: agitatio animi, attentio, contentio; animi adversio; applicatio animi; judicium, opinio animorum, etc. (v. these vv.); and animum advertere, adjungere, adplicare, adpellere, inducere, etc. (v. these vv.).—
    2.
    Of particular faculties of mind, the memory:

    etiam nunc mihi Scripta illa dicta sunt in animo Chrysidis,

    Ter. And. 1, 5, 46:

    An imprimi, quasi ceram, animum putamus etc. (an idea of Aristotle's),

    Cic. Tusc. 1, 25, 61:

    ex animo effluere,

    id. de Or. 2, 74, 300: omnia fert aetas, animum quoque;

    ... Nunc oblita mihi tot carmina,

    Verg. E. 9, 51.—
    3.
    Consciousness (physically considered) or the vital power, on which consciousness depends ( = conscientia, q. v. II. A., or anima, q. v. II. E.):

    vae miserae mihi. Animo malest: aquam velim,

    I'm fainting, my wits are going, Plaut. Am. 5, 1, 6; id. Curc. 2, 3, 33:

    reliquit animus Sextium gravibus acceptis vulneribus,

    Caes. B. G. 6, 38:

    Una eademque via sanguis animusque sequuntur,

    Verg. A. 10, 487:

    animusque reliquit euntem,

    Ov. M. 10, 459:

    nisi si timor abstulit omnem Sensum animumque,

    id. ib. 14, 177:

    linqui deinde animo et submitti genu coepit,

    Curt. 4, 6, 20: repente animo linqui solebat, Suet. Caes. 45:

    ad recreandos defectos animo puleio,

    Plin. 20, 14, 54, § 152.—
    4.
    The conscience, in mal. part. (v. conscientia, II. B. 2. b.):

    cum conscius ipse animus se remordet,

    Lucr. 4, 1135:

    quos conscius animus exagitabat,

    Sall. C. 14, 3:

    suae malae cogitationes conscientiaeque animi terrent,

    Cic. Sex. Rosc. 67.—
    5.
    In Plaut. very freq., and once also in Cic., meton. for judicium, sententia, opinion, judgment; mostly meo quidem animo or meo animo, according to my mind, in my opinion, Plaut. Men. 1, 3, 17:

    e meo quidem animo aliquanto facias rectius, si, etc.,

    id. Aul. 3, 6, 3:

    meo quidem animo, hic tibi hodie evenit bonus,

    id. Bacch. 1, 1, 69; so id. Aul. 3, 5, 4; id. Curc. 4, 2, 28; id. Bacch. 3, 2, 10; id. Ep. 1, 2, 8; id. Poen. 1, 2, 23; id. Rud. 4, 4, 94; Cic. Sest. 22:

    edepol lenones meo animo novisti,

    Plaut. Curc. 4, 2, 19:

    nisi, ut meus est animus, fieri non posse arbitror,

    id. Cist. 1, 1, 5 (cf.:

    EX MEI ANIMI SENTENTIA,

    Inscr. Orell. 3665:

    ex animi tui sententia,

    Cic. Off. 3, 29, 108).—
    6.
    The imagination, the fancy (for which Cic. often uses cogitatio, as Ac. 2, 15, 48):

    cerno animo sepultam patriam, miseros atque insepultos acervos civium,

    Cic. Cat. 4, 6, 11:

    fingere animo jubebat aliquem etc.,

    id. Sen. 12, 41: Fingite animis;

    litterae enim sunt cogitationes nostrae, et quae volunt, sic intuentur, ut ea cernimus, quae videmus,

    id. Mil. 29, 79:

    Nihil animo videre poterant,

    id. Tusc. 1, 16, 38.—
    B.
    The power of feeling, the sensibility, the heart, the feelings, affections, inclinations, disposition, passions (either honorable or base; syn.: sensus, adfectus, pectus, cor), ho thumos.
    1.
    a.. In gen., heart, soul, spirit, feeling, inclination, affection, passion: Medea, animo aegra, amore saevo saucia, Enn. ap. Auct. ad Her. 2, 22 (cf. Plaut. Truc. 2, 7, 36:

    animo hercle homo suo est miser): tu si animum vicisti potius quam animus te, est quod gaudeas, etc.,

    Plaut. Trin. 2, 2, 27 -29:

    harum scelera et lacrumae confictae dolis Redducunt animum aegrotum ad misericordiam,

    Ter. And. 3, 3, 27:

    Quo gemitu conversi animi (sunt),

    Verg. A. 2, 73:

    Hoc fletu concussi animi,

    id. ib. 9, 498;

    4, 310: animum offendere,

    Cic. Lig. 4; id. Deiot. 33; so Vulg. Gen. 26, 35.—Mens and animus are often conjoined and contrasted, mind and heart (cf. the Homeric kata phrena kai kata thumon, in mind and heart): mentem atque animum delectat suum, entertains his mind and delights his heart, Enn. ap. Gell. 19, 10:

    Satin tu sanus mentis aut animi tui?

    Plaut. Trin. 2, 4, 53:

    mala mens, malus animus,

    bad mind, bad heart, Ter. And. 1, 1, 137:

    animum et mentem meam ipsa cogitatione hominum excellentium conformabam,

    Cic. Arch. 6, 14:

    Nec vero corpori soli subveniendum est, sed menti atque animo multo magis,

    id. Sen. 11, 36:

    ut omnium mentes animosque perturbaret,

    Caes. B. G. 1, 39; 1, 21:

    Istuc mens animusque fert,

    Hor. Ep. 1, 14, 8:

    Stare Socrates dicitur tamquam quodam recessu mentis atque animi facto a corpore,

    Gell. 2, 1; 15, 2, 7.—

    And very rarely with this order inverted: Jam vero animum ipsum mentemque hominis, etc.,

    Cic. N. D. 2, 59, 147:

    mente animoque nobiscum agunt,

    Tac. G. 29:

    quem nobis animum, quas mentes imprecentur,

    id. H. 1, 84;

    and sometimes pleon. without such distinction: in primis regina quietum Accipit in Teucros animum mentemque benignam,

    a quiet mind and kindly heart, Verg. A. 1, 304; so,

    pravitas animi atque ingenii,

    Vell. 2, 112, 7 (for mens et animus, etc., in the sense of thought, used as a pleonasm, v. supra, II. A. 1.):

    Verum animus ubi semel se cupiditate devinxit mala, etc.,

    Ter. Heaut. 1, 2, 34:

    animus perturbatus et incitatus nec cohibere se potest, nec quo loco vult insistere,

    Cic. Tusc. 4, 18, 41:

    animum comprimit,

    id. ib. 2, 22, 53:

    animus alius ad alia vitia propensior,

    id. ib. 4, 37, 81; id. ad Q. Fr. 1, 1:

    sed quid ego hic animo lamentor,

    Enn. Ann. 6, 40:

    tremere animo,

    Cic. ad Q. Fr. 1, 1, 4:

    ingentes animo concipit iras,

    Ov. M. 1, 166:

    exsultare animo,

    id. ib. 6, 514.—So often ex animo, from the heart, from the bottom of one's heart, deeply, truly, sincerely:

    Paulum interesse censes ex animo omnia facias an de industria?

    from your heart or with some design, Ter. And. 4, 4, 55; id. Ad. 1, 1, 47:

    nisi quod tibi bene ex animo volo,

    id. Heaut. 5, 2, 6: verbum [p. 124] ex animo dicere, id. Eun. 1, 2, 95:

    sive ex animo id fit sive simulate,

    Cic. N. D. 2, 67, 168:

    majore studio magisve ex animo petere non possum,

    id. Fam. 11, 22:

    ex animo vereque diligi,

    id. ib. 9, 6, 2:

    ex animo dolere,

    Hor. A. P. 432:

    quae (gentes) dederunt terram meam sibi cum gaudio et toto corde et ex animo,

    Vulg. Ezech. 36, 5; ib. Eph. 6, 6; ib. 1 Pet. 5, 3.—And with gen.
    (α).
    With verbs:

    Quid illam miseram animi excrucias?

    Plaut. Mil. 4, 2, 76; 4, 6, 65:

    Antipho me excruciat animi,

    Ter. Phorm. 1, 4, 10:

    discrucior animi,

    id. Ad. 4, 4, 1:

    in spe pendebit animi,

    id. Heaut. 4, 4, 5: juvenemque animi miserata repressit, pitying him in her heart, thumôi phileousa te kêdomenê te (Hom. Il. 1, 196), Verg. A. 10, 686.—
    (β).
    With adjj.:

    aeger animi,

    Liv. 1, 58; 2, 36; 6, 10; Curt. 4, 3, 11; Tac. H. 3, 58:

    infelix animi,

    Verg. A. 4, 529:

    felix animi,

    Juv. 14, 159:

    victus animi,

    Verg. G. 4, 491:

    ferox animi,

    Tac. A. 1, 32:

    promptus animi,

    id. H. 2, 23:

    praestans animi,

    Verg. A. 12, 19:

    ingens animi,

    Tac. A. 1, 69 (for this gen. v. Ramsh. Gr. p. 323; Key, § 935; Wagner ad Plaut. Aul. v. 105; Draeger, Hist. Synt. I. p. 443).—
    b.
    Meton., disposition, character (so, often ingenium): nimis paene animo es Molli, Pac. ap. Cic. Tusc. 2, 21, 49:

    animo audaci proripit sese,

    Pac. Trag. Rel. p. 109 Rib.:

    petulans protervo, iracundo animo,

    Plaut. Bacch. 4, 3, 1; id. Truc. 4, 3, 1:

    ubi te vidi animo esse omisso (omisso = neglegenti, Don.),

    Ter. Heaut. 5, 2, 9; Cic. Fam. 2. 17 fin.:

    promptus animus vester,

    Vulg. 2 Cor. 9, 2: animis estis simplicibus et mansuetis nimium creditis unicuique, Auct. ad Her. 4, 37:

    eorum animi molles et aetate fluxi dolis haud difficulter capiebantur,

    Sall. C. 14, 5:

    Hecabe, Non oblita animorum, annorum oblita suorum,

    Ov. M. 13, 550:

    Nihil est tam angusti animi tamque parvi, quam amare divitias,

    Cic. Off. 1, 20, 68:

    sordidus atque animi parvi,

    Hor. S. 1, 2, 10; Vell. 2, 25, 3:

    Drusus animi fluxioris erat,

    Suet. Tib. 52.—
    2.
    In particular, some one specific emotion, inclination, or passion (honorable or base; in this signif., in the poets and prose writers, very freq. in the plur.). —
    a.
    Courage, spirit:

    ibi nostris animus additus est,

    Plaut. Am. 1, 1, 94; cf. Ter. Heaut. 3, 2, 31; id. And. 2, 1, 33:

    deficiens animo maesto cum corde jacebat,

    Lucr. 6, 1232:

    virtute atque animo resistere,

    Cic. Fam. 5, 2, 8:

    fac animo magno fortique sis,

    id. ib. 6, 14 fin.:

    Cassio animus accessit, et Parthis timor injectus est,

    id. Att. 5, 20, 3:

    nostris animus augetur,

    Caes. B. G. 7, 70:

    mihi in dies magis animus accenditur,

    Sall. C. 20, 6; Cic. Att. 5, 18; Liv. 8, 19; 44, 29:

    Nunc demum redit animus,

    Tac. Agr. 3:

    bellica Pallas adest, Datque animos,

    Ov. M. 5, 47:

    pares annis animisque,

    id. ib. 7, 558:

    cecidere illis animique manusque,

    id. ib. 7, 347 (cf.:

    tela viris animusque cadunt,

    id. F. 3, 225) et saep.—Hence, bono animo esse or uti, to be of good courage, Varr. R. R. 2, 5, 5: Am. Bono animo es. So. Scin quam bono animo sim? Plaut. Am. 22, 39:

    In re mala animo si bono utare, adjuvat,

    id. Capt. 2, 1, 9:

    bono animo fac sis,

    Ter. Ad. 3, 5, 1:

    quin tu animo bono es,

    id. ib. 4, 2, 4:

    quare bono animo es,

    Cic. Att. 5, 18; so Vulg. 2 Macc. 11, 26; ib. Act. 18, 25;

    so also, satis animi,

    sufficient courage, Ov. M. 3, 559.—Also for hope:

    magnus mihi animus est, hodiernum diem initium libertatis fore,

    Tac. Agr, 30.— Trop., of the violent, stormy motion of the winds of AEolus:

    Aeolus mollitque animos et temperat iras,

    Verg. A. 1, 57.—Of a top:

    dant animos plagae,

    give it new force, quicker motion, Verg. A. 7, 383.—

    Of spirit in discourse: in Asinio Pollione et consilii et animi satis,

    Quint. 10, 1, 113. —
    b.
    Haughtiness, arrogance, pride: quae civitas est in Asia, quae unius tribuni militum animos ac spiritus capere possit? can bear the arrogance and pride, etc., Cic. Imp. Pomp. 22, 66:

    jam insolentiam noratis hominis: noratis animos ejus ac spiritus tribunicios,

    id. Clu. 39, 109; so id. Caecin. 11 al.; Ov. Tr. 5, 8, 3 (cf.:

    quia paululum vobis accessit pecuniae, Sublati animi sunt,

    Ter. Hec. 3, 5, 56).—
    c.
    Violent passion, vehemence, wrath:

    animum vincere, iracundiam cohibere, etc.,

    Cic. Marcell. 3:

    animum rege, qui nisi paret Imperat,

    Hor. Ep. 1, 2, 62:

    qui dominatur animo suo,

    Vulg. Prov. 16, 32.—So often in plur.; cf hoi thumoi: ego meos animos violentos meamque iram ex pectore jam promam, Plaut. Truc. 2, 7, 43:

    vince animos iramque tuam,

    Ov. H. 3, 85; id. M. 8, 583; Prop. 1, 5, 12:

    Parce tuis animis, vita, nocere tibi,

    id. 2, 5, 18:

    Sic longius aevum Destruit ingentes animos,

    Luc. 8, 28:

    coeunt sine more, sine arte, Tantum animis iraque,

    Stat. Th. 11, 525 al. —
    d.
    Moderation, patience, calmness, contentedness, in the phrase aequus animus, an even mind:

    si est animus aequos tibi,

    Plaut. Aul. 2, 2, 10; id. Rud. 2, 3, 71; Cic. Rosc. Am. 50, 145; and often in the abl., aequo animo, with even mind, patiently, etc.:

    aequo animo ferre,

    Ter. And. 2, 3, 23; Cic. Tusc. 1, 39, 93; id. Sen. 23, 84; Nep. Dion. 6, 4; Liv. 5, 39:

    aequo animo esse,

    Vulg. 3 Reg. 21, 7; ib. Judith, 7, 23: Aequo animo est? of merry heart (Gr. euthumei), ib. Jac. 5, 13:

    animis aequis remittere,

    Cic. Clu. 2, 6:

    aequiore animo successorem opperiri,

    Suet. Tib. 25:

    haud aequioribus animis audire,

    Liv. 23, 22: sapientissimus quisque aequissimo animo moritur; stultissimus iniquissimo. Cic. Sen. 23, 83; so id. Tusc. 1, 45, 109; Sall. C. 3, 2; Suet. Aug. 56:

    iniquo animo,

    Att. Trag. Rel. p. 150 Rib.; Cic. Tusc. 2, 2, 5; Quint. 11, 1, 66.—
    e.
    Agreeable feeling, pleasure, delight:

    cubat amans animo obsequens,

    Plaut. Am. 1, 1, 134:

    indulgent animis, et nulla quid utile cura est,

    Ov. M. 7, 566; so, esp. freq.: animi causa (in Plaut. once animi gratia), for the sake of amusement, diversion (cf.:

    haec (animalia) alunt animi voluptatisque causa,

    Caes. B. G. 5, 12):

    Post animi causa mihi navem faciam,

    Plaut. Rud. 4, 2, 27; so id. Trin. 2, 2, 53; id. Ep. 1, 1, 43:

    liberare fidicinam animi gratia,

    id. ib. 2, 2, 90:

    qui illud animi causa fecerit, hunc praedae causa quid facturum putabis?

    Cic. Phil. 7, 6:

    habet animi causa rus amoenum et suburbanum,

    id. Rosc. Am. 46 Matth.; cf. id. ib. § 134, and Madv. ad Cic. Fin. 2, 17, 56; Cic. Fam. 7, 2:

    Romanos in illis munitionibus animine causa cotidie exerceri putatis?

    Caes. B. G. 7, 77; Plin. praef. 17 Sill.—
    f.
    Disposition toward any one:

    hoc animo in nos esse debebis, ut etc.,

    Cic. Fam. 2, 1 fin.:

    meus animus erit in te semper, quem tu esse vis,

    id. ib. 5, 18 fin.:

    qui, quo animo inter nos simus, ignorant,

    id. ib. 3, 6; so id. ib. 4, 15;

    5, 2: In quo in primis quo quisque animo, studio, benevolentia fecerit, ponderandum est,

    id. Off. 1, 15, 49:

    quod (Allobroges) nondum bono animo in populum Romanum viderentur,

    to be well disposed, Caes. B. G. 1, 6 fin. —In the pregn. signif. of kind, friendly feeling, affection, kindness, liberality:

    animum fidemque praetorianorum erga se expertus est,

    Suet. Oth. 8:

    Nec non aurumque animusque Latino est,

    Verg. A. 12, 23.—Hence, meton., of a person who is loved, my heart, my soul:

    salve, anime mi,

    Plaut. Curc. 1, 2, 3:

    da, meus ocellus, mea rosa, mi anime, da, mea voluptas,

    id. As. 3, 3, 74; so id. ib. 5, 2, 90; id. Curc. 1, 3, 9; id. Bacch. 1, 1, 48; id. Most. 1, 4, 23; id. Men. 1, 3, 1; id. Mil. 4, 8, 20; id. Rud. 4, 8, 1; Ter. Eun. 1, 2, 15 et saep. —
    C.
    The power of willing, the will, inclination, desire, purpose, design, intention (syn.: voluntas, arbitrium, mens, consilium, propositum), hê boulêsis:

    qui rem publicam animo certo adjuverit,

    Att. Trag Rel. p. 182 Rib.:

    pro inperio tuo meum animum tibi servitutem servire aequom censui,

    Plaut. Trin. 2, 2, 23:

    Ex animique voluntate id procedere primum,

    goes forth at first from the inclination of the soul, Lucr. 2, 270; so,

    pro animi mei voluntate,

    Cic. Fam. 5, 20, 8 (v. Manut. ad h.l.):

    teneo, quid animi vostri super hac re siet,

    Plaut. Am. prol. 58; 1, 1, 187:

    Nam si semel tuom animum ille intellexerit, Prius proditurum te etc.,

    Ter. Heaut. 3, 1, 69:

    Prius quam tuom ut sese habeat animum ad nuptias perspexerit,

    id. And. 2, 3, 4:

    Sin aliter animus voster est, ego etc.,

    id. Ad. 3, 4, 46:

    Quid mi istaec narras? an quia non audisti, de hac re animus meus ut sit?

    id. Hec. 5, 2, 19:

    qui ab auro gazaque regia manus, oculos, animum cohibere possit,

    Cic. Imp. Pomp. 66:

    istum exheredare in animo habebat,

    id. Rosc. Am. 18, 52: nobis crat in animo Ciceronem ad Caesarem mittere, we had it in mind to send, etc., id. Fam. 14, 11; Serv. ad Cic. ib. 4, 12:

    hostes in foro constiterunt, hoc animo, ut, etc.,

    Caes. B. G. 7, 28:

    insurrexerunt uno animo in Paulum,

    with one mind, Vulg. Act. 18, 12; 19, 29: persequi Jugurtham animus ardebat, Sall. J. 39, 5 Gerlach (others, animo, as Dietsch); so id. de Rep. Ord. 1, 8: in nova fert an mus mutatas dicere formas, my mind inclines to tell of, etc., Ov. M. 1, 1.—Hence, est animus alicui, with inf., to have a mind for something, to aim at, etc.:

    omnibus unum Opprimere est animus,

    Ov. M. 5, 150:

    Sacra Jovi Stygio perficere est animus,

    Verg. A. 4, 639:

    Fuerat animus conjuratis corpus occisi in Tiberim trahere,

    Suet. Caes. 82 fin.; id. Oth. 6; cf. id. Calig. 56.—So, aliquid alicui in animo est, with inf., Tac. G. 3.—So, inducere in animum or animum, to resolve upon doing something; v. induco.—
    D.
    Trop., of the principle of life and activity in irrational objects, as in Engl. the word mind is used.
    1.
    Of brutes:

    in bestiis, quarum animi sunt rationis expertes,

    whose minds, Cic. Tusc. 1, 33, 80:

    Sunt bestiae, in quibus etiam animorum aliqua ex parte motus quosdam videmus,

    id. Fin. 5, 14, 38:

    ut non inscite illud dictum videatur in sue, animum illi pecudi datum pro sale, ne putisceret,

    id. ib. 5, 13, 38, ubi v. Madv.:

    (apes Ingentes animos angusto in pectore versant,

    Verg. G. 4, 83:

    Illiusque animos, qui multos perdidit unus, Sumite serpentis,

    Ov. M. 3, 544:

    cum pecudes pro regionis caelique statu et habitum corporis et ingenium animi et pili colorem gerant,

    Col. 6, 1, 1:

    Umbria (boves progenerat) vastos nec minus probabiles animis quam corporibus,

    id. 6, 1, 2 si equum ipsum nudum et solum corpus ejus et animum contemplamur, App. de Deo Socr. 23 (so sometimes mens:

    iniquae mentis asellus,

    Hor. S. 1, 9, 20).—
    2.
    Of plants:

    haec quoque Exuerint silvestrem animum, i. e. naturam, ingenium,

    their wild nature, Verg. G. 2, 51.—
    III.
    Transf. Of God or the gods, as we say, the Divine Mind, the Mind of God:

    certe et deum ipsum et divinum animum corpore liberatum cogitatione complecti possumus,

    Cic. Tusc. 1, 22, 51 (so mens, of God, id. ib. 1, 22, 66; id. Ac. 2, 41, 126):

    Tantaene animis caelestibus irae?

    Verg. A. 1, 11.

    Lewis & Short latin dictionary > animus

  • 7 efflō

        efflō āvī, ātus, āre    [ex + flo], to blow out, breathe out, exhale: ignīs faucibus, V.: quem animam efflantem reliquisset, his last breath: (anguem) Abicit efflantem, dying.
    * * *
    efflare, efflavi, efflatus V
    blow or breathe out; breathe one's last

    Latin-English dictionary > efflō

  • 8 re-spīrō

        re-spīrō āvī, ātus, āre,    to blow back, breathe back, breathe out, exhale: ex eā pars redditur respirando.—To take breath, breathe, respire: propius fore eos ad respirandum: Clin. O Clitopho, Timeo. Clit. respira, T.: ter deciens, Iu.—Fig., to fetch breath, recover breath, recover, revive, be relieved, be refreshed: (improbitas) numquam sinit eum respirare: si armis positis civitas respiraverit<*> respiravi, liberatus sum: nec respirare potestas, V.: ita respiratum, mittique legationes, coeptae, L.: ab eorum mixtis precibus minisque, L.—To abate, diminish, cease, pause: oppugnatio respiravit: respirasset cupiditas.

    Latin-English dictionary > re-spīrō

  • 9 adspiro

    a-spīro ( adsp-, Baiter, Rib., Merk., K. and H.; asp-, Kayser, Halm, Müller), āvi, ātum, 1, v. n. and a.
    I.
    Neutr.
    A.
    To breathe or blow upon; constr. with ad, the dat., or absol.:

    ad quae (granaria) nulla aura umida ex propinquis locis adspiret,

    Varr. R. R. 1, 57:

    ut ne ad eum frigus adspiret,

    Cels. 2, 17:

    pulmones se contrahunt adspirantes,

    exhaling, Cic. N. D. 2, 55, 136:

    Lenius aspirans aură,

    Cat. 68, 64:

    amaracus illum Floribus et dulci adspirans complectitur umbrā,

    Verg. A. 1, 694: adspirant aurae in noctem, rise at or toward night, id. ib. 7, 8:

    si minuma adspirat aura,

    Plin. 13, 22, 43, § 124:

    tibia adspirat choro,

    accompanies, Hor. A. P. 204 al. —
    2.
    Trop.: alicui, to be favorable to, to favor, assist (the figure taken from a fair breeze):

    aspira mihi,

    Tib. 2, 1, 35:

    quibus aspirabat Amor,

    id. 2, 3, 71:

    adspirat primo fortuna labori,

    Verg. A. 2, 385:

    adspirate canenti,

    id. ib. 9, 525:

    di, coeptis adspirate meis,

    Ov. M. 1, 3.—Also absol.: magno se praedicat auxilio fuisse, quia paululum in rebus difficillimis aspiravit, Auct. ad Her. 4, 34 (cf. afflo).—
    B.
    To aspire to a person or thing, to desire to reach or obtain, i. e. to approach, come near (esp. with the access. idea of striving to attain to); constr. with ad, in with acc., the dat., a local adv., or absol. (class.; freq. in Cic.): qui prope ad ostium adspiraverint, Lucil. ap. Non. p. 4, 142:

    quid enim quisquam ad meam pecuniam me invito aspirat? quid accedit?

    Cic. Verr. 2, 1, 54 fin.; so id. Div. in Caecil. 5 fin.:

    tu ad eum Ciceronem numquam aspirasti,

    id. Pis. 5 fin.; so id. Fam. 7, 10:

    omnes aditus tuos interclusi, ut ad me adspirare non posses,

    id. Tusc. 5, 9, 27:

    aspirare in curiam,

    id. Verr. 2, 2, 31:

    in campum,

    id. Sull. 18, 52:

    ne non modo intrare, verum etiam adspicere aut aspirare possim,

    id. Caecin. 14; Col. 8, 14, 9:

    nec equis adspirat Achillis,

    Verg. A. 12, 352:

    sed non incendia Colchis adspirare sinit,

    Val. Fl. 7, 584.— Trop.:

    sed haec ad eam laudem, quam volumus, aspirare non possunt,

    arrive at, attain to, Cic. Or. 41, 140:

    bellicā laude aspirare ad Africanum nemo potest,

    id. Brut. 21, 84:

    haec etiam in equuleum coniciuntur, quo vita non adspirat beata,

    id. Tusc. 5, 5, 13; Gell. 14, 3, 10.—
    C.
    In gram., to give the h sound, to aspirate (cf. aspiratio, II. B.):

    consonantibus,

    Quint. 1, 5, 20:

    Graeci aspirare solent,

    id. 1, 4, 14; Nigid. ap. Gell. 13, 6, 3.—
    II.
    Act.
    A.
    To breathe or blow upon, to infuse, instil; lit. and trop. ( poet. or in post-Aug. prose):

    Juno ventos adspirat eunti,

    sends favoring winds, Verg. A. 5, 607:

    adspiravit auram quandam salutis fortuna,

    Amm. 19, 6:

    dictis divinum amorem,

    Verg. A. 8, 373:

    novam pectoribus fidem,

    Claud. Fesc. 14, 16:

    nobis tantum ingenii aspiret,

    Quint. 4, prooem. § 5.—
    * B.
    To breathe or blow upon; trop. of the sea, to wash:

    insula adspiratur freto Gallico,

    is washed, Sol. 22.

    Lewis & Short latin dictionary > adspiro

  • 10 anhelo

    ănhēlo, āvi, ātum, 1, v. n. and a. [2. anand halo].
    I.
    Verb. neutr.
    A.
    Pr., to move about for breath; hence, to draw the breath with great difficulty, to pant, puff, gasp, etc.:

    anhelat inconstanter,

    Lucr. 3, 490:

    cum languida anhelant,

    id. 4, 864: * Ter. Hec. 5, 3, 25: anhelans ex imis pulmonibus prae curā spiritus ducebatur, Auct. ad Her. 4, 33:

    anhelans Colla fovet,

    Verg. A. 10, 837; 5, 254 al.:

    nullus anhelabat sub adunco vomere taurus,

    Ov. F. 2, 295:

    sudare atque anhelare,

    Col. 2, 3, 2.— In gen., to breathe (cf. anhelitus, II.), Prud. Apoth. 919.—
    B.
    Metaph., of fire:

    fornacibus ignis anhelat,

    roars, Verg. A. 8, 421.—Of the earth:

    subter anhelat humus,

    heaves, Stat. S. 1, 1, 56.—Of the foaming of the sea, Sil. 9, 286.— Trop., of poverty panting for something:

    anhelans inopia,

    Just. 9, 1, 6.—
    II.
    Verb. act., to breathe out, to emit by breathing, breathe forth, exhale:

    nolo verba exiliter exanimata exire, nolo inflata et quasi anhelata gravius,

    Cic. de Or. 3, 11, 38: de pectore frigus anhelans Capricornus, vet. poët. ap. Cic. N. D. 2, 44:

    anhelati ignes,

    Ov. F. 4, 492; so id. H. 12, 15:

    rabiem anhelare,

    Luc. 6, 92:

    anhelatis exsurgens ictibus alnus,

    the strokes of the oars made with panting, Sil. 14, 379.— Trop., to pursue, pant for, strive after something with eagerness:

    Catilinam furentem audaciā, scelus anhelantem,

    breathing out wickedness, Cic. Cat. 2, 1: anhelans ex imo pectore crudelitatem, Auct. ad Her. 4, 55.
    Some, as Corssen, Ausspr.
    II. p. 564, regard the prefix of this word as the Gr. ana; hence, pr. to draw up the breath; cf. antestor.

    Lewis & Short latin dictionary > anhelo

  • 11 aspiro

    a-spīro ( adsp-, Baiter, Rib., Merk., K. and H.; asp-, Kayser, Halm, Müller), āvi, ātum, 1, v. n. and a.
    I.
    Neutr.
    A.
    To breathe or blow upon; constr. with ad, the dat., or absol.:

    ad quae (granaria) nulla aura umida ex propinquis locis adspiret,

    Varr. R. R. 1, 57:

    ut ne ad eum frigus adspiret,

    Cels. 2, 17:

    pulmones se contrahunt adspirantes,

    exhaling, Cic. N. D. 2, 55, 136:

    Lenius aspirans aură,

    Cat. 68, 64:

    amaracus illum Floribus et dulci adspirans complectitur umbrā,

    Verg. A. 1, 694: adspirant aurae in noctem, rise at or toward night, id. ib. 7, 8:

    si minuma adspirat aura,

    Plin. 13, 22, 43, § 124:

    tibia adspirat choro,

    accompanies, Hor. A. P. 204 al. —
    2.
    Trop.: alicui, to be favorable to, to favor, assist (the figure taken from a fair breeze):

    aspira mihi,

    Tib. 2, 1, 35:

    quibus aspirabat Amor,

    id. 2, 3, 71:

    adspirat primo fortuna labori,

    Verg. A. 2, 385:

    adspirate canenti,

    id. ib. 9, 525:

    di, coeptis adspirate meis,

    Ov. M. 1, 3.—Also absol.: magno se praedicat auxilio fuisse, quia paululum in rebus difficillimis aspiravit, Auct. ad Her. 4, 34 (cf. afflo).—
    B.
    To aspire to a person or thing, to desire to reach or obtain, i. e. to approach, come near (esp. with the access. idea of striving to attain to); constr. with ad, in with acc., the dat., a local adv., or absol. (class.; freq. in Cic.): qui prope ad ostium adspiraverint, Lucil. ap. Non. p. 4, 142:

    quid enim quisquam ad meam pecuniam me invito aspirat? quid accedit?

    Cic. Verr. 2, 1, 54 fin.; so id. Div. in Caecil. 5 fin.:

    tu ad eum Ciceronem numquam aspirasti,

    id. Pis. 5 fin.; so id. Fam. 7, 10:

    omnes aditus tuos interclusi, ut ad me adspirare non posses,

    id. Tusc. 5, 9, 27:

    aspirare in curiam,

    id. Verr. 2, 2, 31:

    in campum,

    id. Sull. 18, 52:

    ne non modo intrare, verum etiam adspicere aut aspirare possim,

    id. Caecin. 14; Col. 8, 14, 9:

    nec equis adspirat Achillis,

    Verg. A. 12, 352:

    sed non incendia Colchis adspirare sinit,

    Val. Fl. 7, 584.— Trop.:

    sed haec ad eam laudem, quam volumus, aspirare non possunt,

    arrive at, attain to, Cic. Or. 41, 140:

    bellicā laude aspirare ad Africanum nemo potest,

    id. Brut. 21, 84:

    haec etiam in equuleum coniciuntur, quo vita non adspirat beata,

    id. Tusc. 5, 5, 13; Gell. 14, 3, 10.—
    C.
    In gram., to give the h sound, to aspirate (cf. aspiratio, II. B.):

    consonantibus,

    Quint. 1, 5, 20:

    Graeci aspirare solent,

    id. 1, 4, 14; Nigid. ap. Gell. 13, 6, 3.—
    II.
    Act.
    A.
    To breathe or blow upon, to infuse, instil; lit. and trop. ( poet. or in post-Aug. prose):

    Juno ventos adspirat eunti,

    sends favoring winds, Verg. A. 5, 607:

    adspiravit auram quandam salutis fortuna,

    Amm. 19, 6:

    dictis divinum amorem,

    Verg. A. 8, 373:

    novam pectoribus fidem,

    Claud. Fesc. 14, 16:

    nobis tantum ingenii aspiret,

    Quint. 4, prooem. § 5.—
    * B.
    To breathe or blow upon; trop. of the sea, to wash:

    insula adspiratur freto Gallico,

    is washed, Sol. 22.

    Lewis & Short latin dictionary > aspiro

  • 12 halo

    hālo, āvi, ātum, 1, v. n. and a., to breathe ( poet.; cf.: feo, spiro).
    I.
    Neutr., to breathe, to emit vapor or fragrance, be fragrant:

    invitent croceis halantes floribus horti,

    Verg. G. 4, 109:

    ture calent arae sertisque recentibus halant,

    id. A. 1, 417.—
    II.
    Act., to breathe out, exhale:

    et nardi florem, nectar qui naribus halat,

    Lucr. 2, 848; 6, 221; 391; Mart. 10, 48.

    Lewis & Short latin dictionary > halo

  • 13 inhalo

    ĭn-hālo, āvi, ātum, 1, v. n. and a., to breathe at or upon:

    cerae,

    Lact. Ira D. 10, 20:

    alicui popinam,

    the smell of food that has been eaten, Cic. Pis. 6, 13. —
    B.
    To breathe the odor of something: inhalantes horti floribus, Ambros. Hexaëm. 5, 21, 69. —
    II.
    Transf., to breathe upon, as a magical rite:

    surculis et lapillis inhalatis,

    App. M. 2, p. 116, 37.

    Lewis & Short latin dictionary > inhalo

  • 14 inspiro

    in-spīro, āvi, ātum, 1, v. a. and n., to blow into or upon a thing; to breathe into, inspire ( poet. and post-Aug.).
    I.
    Lit., to blow into; with the simple acc.:

    foramen,

    Plin. 10, 29, 43, § 84.— To blow upon; with abl.:

    fistulā sensim graviusculum sonum inspirare,

    to blow upon the flute, produce by blowing on the flute, Gell. 1, 11, 13: Atticos ichthun, hiron inspirantis primae litterae dixisse, to pronounce with a breathing, to aspirate a letter, id. 2, 3, 2.—With dat.:

    alicui animam,

    to breathe into, Vulg. Sap. 15, 11; cf.:

    in faciem ejus spiraculum vitae,

    ib. Gen. 2, 7.— Impers.:

    si gravitati aurium per fistulas inspiretur,

    Plin. 34, 12, 32, § 127. —
    II.
    Trop., to breathe into, inspire, excite, inflame:

    occultum ignem,

    Verg. A. 1, 688:

    magnam mentem animumque,

    id. ib. 6, 12:

    amorem,

    Stat. S. 1, 2, 194:

    fortitudinem,

    Curt. 4, 13, 12:

    iram, misericordiam,

    Quint. 12, 10, 62:

    quibus viribus inspiret (orator),

    animate, inflame, Quint. 2, 5, 8; 5, 14, 32.—
    B.
    Of religious feeling or influence, to inspire:

    unde adhuc, qui inspirari solent, fatuari dicuntur,

    Just. 43, 1, 8:

    vates,

    id. 18, 5, 7:

    Spiritu Sancto,

    Vulg. 2 Pet. 1, 21 et saep.—Hence, adv.: inspīrātē, inspiredly, benignantly, abundantly; only comp.:

    inspiratius,

    Val. Max. 3, 8, 2 (dub. al. insperatius).

    Lewis & Short latin dictionary > inspiro

  • 15 respiro

    rē-spīro, āvi, ātum, 1, v. a. and n.
    I.
    Lit., to blow or breathe back; to breathe out, exhale (class.;

    esp. in the trop. signif.): quod nisi respirent venti, vis nulla refrenet Res... nunc quia respirant, etc.,

    Lucr. 6, 568 sq.:

    cum aspera arteria ad pulmones usque pertineat excipiatque animam eam, quae ducta sit spiritu eandemque a pulmonibus respiret et reddat,

    Cic. N. D. 2, 54, 136:

    ex eā pars redditur respirando,

    id. ib. 2, 55, 138:

    malignum aëra,

    to exhale, send forth, Stat. S. 2, 2, 78; cf. id. ib. 2, 4, 35; and poet.:

    fistula,

    i. e. to sound, Calp. Ecl. 4, 74.—
    II.
    Transf., in gen., to take breath; to breathe, respire (only neutr.).
    A.
    Lit.:

    propius fore eos ad respirandum,

    Cic. Fin. 4, 23, 64; 3, 14, 48:

    sine respirem, quaeso,

    Plaut. Ep. 2, 2, 20 (with recipere anhelitum); id. Pers. 3, 3, 12: O Clitopho, timeo. Clit. respiro, Ter. Heaut. 2, 2, 12; Quint. 8, 5, 14; Plin. 14, 22, 28, § 146:

    ut non ter deciens respiret,

    Juv. 14, 28 al. —
    B.
    Trop., to fetch one ' s breath again, to recover breath; to recover, revive, be relieved or refreshed after any thing difficult (as labor, care, etc.); constr. absol. or ab aliquā re.
    (α).
    Absol.:

    (improbitas) cujus in animo versatur, numquam sinit eum respirare, numquam acquiescere,

    Cic. Fin. 1, 16, 52; cf.:

    si armis positis civitas respiraverit,

    id. Fam. 6, 2, 2 (with recreari):

    cum tot negotiis distentus sit, ut libere respirare non possit,

    id. Rosc. Am. 8, 22:

    respiravi, liberatus sum,

    id. Mil. 18, 47:

    homines respirasse videbantur,

    id. Sest. 38, 71; id. Att. 2, 24, 5; 7, 13, a, 3;

    10, 1: spatium respirandi dare,

    Liv. 10, 28; 26, 26 fin.; 28, 31; Verg. A. 9, 813 al.:

    quo animi respirant,

    Quint. 9, 4, 62.— Impers. pass.:

    ita respiratum, mittique legationes coeptae,

    Liv. 29, 4.—
    (β).
    With ab:

    respirare a metu,

    Cic. Clu. 70, 200; id. Har. Resp. 23, 48:

    ab eorum mixtis precibus minisque, Liv 4, 25: a continuis cladibus,

    id. 22, 18; cf.:

    aures poëticis voluptatibus a forensi asperitate,

    Quint. 1, 8, 11.—
    2.
    Transf., twice in Cic., of the exertion or passion itself, to abate, diminish, cease (syn.:

    remittere, cessare): oppugnatio respiravit,

    Cic. Phil. 8, 7, 20:

    cupiditas atque avaritia respirasset,

    id. Quint. 16, 53.

    Lewis & Short latin dictionary > respiro

  • 16 ad-flō (aff-)

        ad-flō (aff-) āvī, —, āre,    to blow on, breathe upon: terga tantum adflante vento, L.: me ful minis ventis, blasted with, V.: qui (odores) adflarentur e floribus: taurorum adflabitur ore, i. e. scorched by the breath, O.: (pennarum) iactatibus adflata est tellus, is fanned, O.: Hos necat adflati tabe veneni, poisonous breath, O.: quidquid aurae fluminis adpropinquabant, adflabat verior frigoris vis, the nearer... the keener blew, L.: velut illis Canidia adflasset, H. — Fig., to inspire: adflata est numine... dei, V.: te adflavit E tribus soror, a Fury has inflamed thee, O.: gregibus amores, Tb.—To breathe on, impart by breathing: laetos oculis adflarat (Venus) honores, breathed charms upon, V.—To waft towards (only fig.): sperat sibi auram posse aliquam adflari voluntatis, some intimation of good-will; cf. cui placidus leniter adflat amor, i. e. is propitious, Pr.

    Latin-English dictionary > ad-flō (aff-)

  • 17 ex-spīrō or expīrō

        ex-spīrō or expīrō āvī, ātus, āre,    to breathe out, emit, blow out, exhale, give out: medios animam in ignīs, O.: flammas pectore, V.: Vis ventorum Exspirare aliquā cupiens, escape, O.—To breathe one's last, expire: exspirans Adloquitur, with her last breath, V.: ubi exspiravero, H.: inter primam curationem, L.: in pugnā, L.: dentibus apri, Iu. —Fig., to expire, perish, come to an end, cease: mecum exspiratura res p. erat, L.

    Latin-English dictionary > ex-spīrō or expīrō

  • 18 adflo

    adflare, adflavi, adflatus V
    blow/breathe (on/towards); inspire, infuse; waft; graze; breathe poison on

    Latin-English dictionary > adflo

  • 19 afflo

    afflare, afflavi, afflatus V
    blow/breathe (on/towards); inspire, infuse; waft; graze; breathe poison on

    Latin-English dictionary > afflo

  • 20 respiro

    to breathe / breathe again / recover / decline, diminish, ebb.

    Latin-English dictionary of medieval > respiro

См. также в других словарях:

  • breathe — W3S3 [bri:ð] v ▬▬▬▬▬▬▬ 1¦(air)¦ 2¦(blow)¦ 3 somebody can breathe easy/easily 4 breathe a sigh of relief 5 be breathing down somebody s neck 6 not breathe a word 7 breathe life into something 8¦(skin)¦ 9¦(clothes/fabric)¦ …   Dictionary of contemporary English

  • breathe — [ brið ] verb ** 1. ) intransitive or transitive to take air into your lungs through your nose or mouth and let it out again: He held her so tightly she could hardly breathe. We can no longer depend on the quality of the air we breathe. breathe… …   Usage of the words and phrases in modern English

  • Breathe (canción de Miss A) — « Breathe » Sencillo de Miss A del álbum Step Up (álbum de Miss A) Formato descarga digital Grabación 2010 Género(s) Dance pop , KPop D …   Wikipedia Español

  • Breathe — Breathe, v. t. 1. To inhale and exhale in the process of respiration; to respire. [1913 Webster] To view the light of heaven, and breathe the vital air. Dryden. [1913 Webster] 2. To inject by breathing; to infuse; with into. [1913 Webster] Able… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • breathe easy — breathe/rest/easy phrase to relax and stop feeling worried Just three more questions and then you can breathe easy. I won’t rest easy until I get my passport back. Thesaurus: to rest, relax or do nothingsynonym …   Useful english dictionary

  • Breathe In The Air — (often listed on albums as just Breathe ) is a song by progressive rock band Pink Floyd and appears on their Dark Side of the Moon album.CompositionThe writing of this song is credited to David Gilmour, Roger Waters, and Richard Wright. The song… …   Wikipedia

  • Breathe (Michelle Branch song) — Breathe Single by Michelle Branch from the album Hotel Paper Released …   Wikipedia

  • Breathe — Saltar a navegación, búsqueda «Breathe» Canción de Pink Floyd Álbum The Dark Side of the Moon Publicación 24 de marzo de 1973 …   Wikipedia Español

  • Breathe on Me — Saltar a navegación, búsqueda Breathe on Me Canción de Britney Spears del álbum In the Zone Formato Descarga digital Grabación 2003 …   Wikipedia Español

  • Breathe — Breathe: Содержание 1 Альбомы 2 Группы 3 Синглы 4 См. также …   Википедия

  • Breathe (The Prodigy song) — Breathe Single by The Prodigy from the album The Fat of the Land Released …   Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»